Ik heb veel profijt gehad van een persoonlijk mentorschap van een onderbreking met een karatemeester. Om te rennen als een karatestudent, moet je eerst weten hoe je je energie kunt beheersen. Als u uw energie onder controle moet houden, moet u weten hoe u energie moet transplanteren. Op deze manier zul je veel tijd op de matten of in de sportschool door moeten brengen. Mensen adviseerden me om mijn energie te beheersen in zes categorieën. Dit zijn coach

1. Ten eerste mijn vermoeidheid, ten tweede mijn stijfheid van het lichaam, ten derde mijn ongemak, ten vierde mijn stress, vijfde en zesde, mijn overdreven urgentie.

Mijn routine in die tijd was vrij eenvoudig. Ik zou ofwel een karateles kunnen doen in de plaatselijke sportschool, het verscheuren met push-ups, voetenwerk, voetenwerk, snoepjes, bral-geduwd zwaarder dan gewicht, voetcontrollers, beenverstikking, teenaanrakingen, teenaanrakingen, beenspreiden en hiel- schermen. Dit alles in anderhalf uur. Ik vond het buitengewoon moeilijk om met zoveel energie samen te leven. Het maakte me bang om mensen aan te kijken, laat staan ​​met ze te praten. Ik was altijd bang om mijn stem te verheffen, om te praten, hoe hard ik ook mocht zijn. Ik bedoel, wie wil er bij mij in de buurt zijn? Er was voor mij maar één manier om te leven. Ik moest leren om die woede te kanaliseren in een succesvolle handelwijze. En de enige manier waarop ik wist hoe ik dat moest doen, was een passie voor mezelf te vinden om mijn vrije tijd te vullen, een hobby die mijn wakkere uren zou verteren, een manier om mezelf te laten werken voor de vreugde ervan,

Het was op deze momenten van woede en frustratie dat ik de gezondheid van mijn lichaam herstelde. Ik verwees niet meer naar die statistieken over het gebrek aan onderhoud, over het dalende aantal senioren, over het toenemende overlijden van bijstandsgezinnen. Ik kanaliseer mijn woede in proactieve actie. Ik begon verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gezondheid. De woede werd gezuiverd en gekanaliseerd in iets dat me de kracht gaf om te leven. Met vallen en opstaan ​​ontdekte ik waar mijn vrienden en familie niet in wilden investeren, en met mijn rusteloze geest zou ik het hun voorleggen. Ik zou tegen mezelf zeggen: "Dit zijn de mensen en dingen waarin ik geïnteresseerd ben, en hier zijn de mensen en dingen waarmee ik bereid ben om mee te werken." Het lukte me niet altijd om naar mijn visie te leven. Er waren momenten waarop omstandigheden buiten mijn controle mij het tegendeel zouden bewijzen. Maar door voortdurende inspanning vond ik een pad. Ik vond mezelf, en door een reeks ervaringen waardoor ik mijn capaciteiten als mens heb versterkt, was ik in staat mezelf weer gezond te maken en mijn visie voor mezelf te behouden, hoewel ik mijn visie ondersteunde.

Het zou zo moeten zijn dat we zowel onze mentale gezondheid als onze fysieke gezondheid herstellen. We leven in een wereld die steeds verandert en sneller beweegt dan ooit. Maar te veel mensen zoals ik werpen zich over aan de genade van het determinisme en wachten op de toekomst. Ik merkte dat ik 's nachts wakker lag, woelend en draaiend in bed, denkend aan alles wat er de afgelopen 24 uur was gebeurd. Ik voldeed niet aan mijn eigen normen en er was geen toevlucht voor mijn eigenwaarde. Toen wist ik zeker dat het tijd was voor mij om een ​​aantal belangrijke veranderingen aan te brengen.

Ik wist dat het tijd was voor mij om een ​​gemeenschap van steun te vinden die me zou helpen mijn visie te ondersteunen en me de tools zou geven die nodig zijn om te slagen. Ik was op elke manier parasieten, gifstoffen, drugs, geïlled, geregen en getunneld. Als er iets was dat ik nodig had om door die tijd heen te komen, dan was het de bekende struik; de struik die dient als mijn ondersteuningssysteem. Met elk stukje informatie en elk stukje wijsheid dat ik vond, was ik gesterkt tegen de dagelijkse strijd waarmee we allemaal worden geconfronteerd, maar vooral degenen onder ons die op zoek zijn naar succes. Terwijl ik onderzoek deed en de rijkste informatiebron schreef, maakte ik kennis met veel mensen die net als ik waren, zo niet erger, net als wij. Zoveel mensen zoals jij zijn schijnbaar "beoordeeld" op succes en falen. Vanwege wie we zijn en hoe we denken, en hoe we ons geloof evalueren, zovelen zijn ten prooi gevallen aan lemmistry over zaken als voedsel, gezondheid en eigenwaarde. Velen hebben hun gezondheid verloren, hun geluk en kansen op een beter leven. We voelen ons een baan omdat we problemen hebben gehad, of ziekte, verlies, regen, financiële problemen of niet in staat zijn om te werken, en zelfs ons zelfgevoel te verliezen. Met andere woorden, we blijven ons afvragen (maar wat zijn we eigenlijk niet zo duidelijk), waarom we het slachtoffer worden van het tijdelijke 'waarom' en dus het oordeel over het toeval!