Ongeacht welke ruimte diep vanbinnen je een knooppunt voor restauratie noemt, het begon allemaal met een kaal, onbespaard stuk hout. Voor degenen die in de 21e eeuw leven, is er een nieuwe term ontstaan – restauratie naar een nieuwe staat. Of het nu in de stad is, op het platteland of op een afgelegen plek op het platteland, met restauratie in een nieuwe staat wordt het tegenovergestelde bedoeld van waar we het object voor moeten proberen te behouden.
We proberen te herstellen van wat we oorspronkelijk gekocht hebben om in te wonen, of het nu een huis, voertuig, megaliet, staal, steen, of je huid is, en zo hoort het ook. Een huis herbouwt vanaf de fundering of de grote die werd gekocht om in te wonen/leven. Uw auto echter, zit in een begrensd levenshorloge dat psychologische en mechanische grenzen heeft die niet vervuld kunnen worden.
Structuren genezen van het oorspronkelijke materiaal waaruit ze vanaf de grond zijn opgebouwd – niet van de tweede gedachte over hoe ze te repareren, maar van wat ze oorspronkelijk waren. Elke glazen wand komt voort uit de tijd dat ze leefden in de kamer erboven. Te veel eerder bespaarde energie, vuur en warmte is nodig om te herbouwen uit datzelfde materiaal – geen energie. Weg zijn alle gebouwen uit het verleden die holtes, kanalen en decors gebruikten om de gebouwen gefinancierd te houden.Dus, hoe ziet het er uit om het object te herstellen van wat ze oorspronkelijk waren? Welke minder dure manier kan een industriële aannemer leveren met dezelfde kwaliteit en uniek individualistisch gevoel?
Als iedereen die aan uw oorspronkelijke meubelstuk heeft gewerkt eigen materialen en structuren had, dan zou iedereen die nu hulp van anderen vraagt voor restauratie, een modificatie kunnen bouwen, in hetzelfde materiaal, als zij deden. Als ze dat niet hadden, dan zouden ze dezelfde materialen kunnen nemen, dezelfde structuur kunnen voltooien, en zo een nieuwe versie hebben. Met andere woorden, het gaat allemaal om het reproduceren van de kernidentiteit van de aankoop in een nieuwe fabricage, en wanneer moeten we dat een nieuwe toestand gaan noemen?
Zelfs als die hut zo’n wetenschappelijk project niet zou kunnen weerstaan, zouden haar huurders dit nieuwe aanbod dan wel kunnen weerstaan?
Dit is de mentaliteit die de Surplus Liquidator-industrie van vandaag drijft. Het stelt de eindgebruiker in staat alle componenten en structurele interfaces als het origineel te reproduceren, alleen in een vorm die beter werkt. Het resultaat is een nieuwe versie van het product dat kan worden gewassen, uitgehard en gebruikt tegen dezelfde kosten als het origineel. Dit is de prioriteit in de industrie. Het is een goede zaak.
Wat deze industrie niet doet, en niet goed behandelt, is het in verlegenheid gebrachte origineel verpakken in rode en zwarte wikkel. In plaats daarvan begroet de industrie deze beperking en streeft ernaar de beperking uit het origineel te verwijderen. In werkelijkheid is dat onmogelijk. Geen enkele hoeveelheid technologie kan natuurlijke beperkingen verwijderen of omkeren, en dezelfde beperkingen bestaan nog steeds ondanks dat het product is gereviseerd.
Een van de grootste kostenposten voor elke fabrikant is tijd. Nadat het prototype en de initiële markt tot stand zijn gebracht, is het op de markt houden van die prototypekit de meest kritische investering, anders dan mond-tot-mondreclame. Indien niet aan de verwachtingen van de klant wordt voldaan, zal de productielijn worden stilgelegd, gevolgd door veel tijdverlies bij de aanpassing van het nieuwe product aan het gebruik door het publiek.
Neem een nieuw idee dat u wordt aangereikt door iemand die het al eerder heeft gedaan, ook al is het iets beter. Je zou verbaasd zijn hoeveel van de verbeteringen kleine verbeteringen zijn. Maar toegegeven, wat ik in deze wereld van Industrial Surplus Liquidation zie, zijn veel meer innovatieve ideeën die gebruik maken van de oude manier van doen en daarbij proberen geld te besparen.
We hebben nu al een tijdje gehoord dat “de klant altijd gelijk heeft”, maar betekent dat werkelijk “in principe”? Misschien “nationaal”, maar probeer niet individuele klanten te noteren om geld te besparen. Extra identificatie versterkt uw imago en betrekt de klant in het denkproces om te bepalen of hij een goede aankoop heeft gedaan of niet. Als het niet leuk is, gaat de goede wil de deur uit. En als klanten het proberen, zelfs met rechtvaardiging, is dit een duidelijk teken dat uw product misschien niet goed wordt ontvangen door de consumentengemeenschap.
Als u een bepaald meubelstuk wilt restaureren, of een meubelstuk dat niet in elkaar is gezet of beschadigd is, moet u de klant vragen hoe hij dit wil laten doen, wat hij er uit wil halen, en hoeveel hij er echt om geeft.